آموزش تلفیقی (داستان- ریاضی)

یادگیری موضوعات درسی در قالب فعالیتهای مدرسه‌ای برای بسیاری از کودکان امری کسل کننده و غیرجذاب است. اگرچه این موضوعات برای آینده تحصیلی و زندگی کودکان دارای اهمیت است، اما چون این موضوعات به صورت انتزاعی و در ساختار غیرمرتبط با زندگی واقعی عرضه می‌شود، این نوع تکالیف یادگیری، برایشان به امری دشوار و غیرضروری تبدیل می‌شود. آنها نه تنها از یادگیری چنین موضوعاتی لذت نمی‌برند، بلکه احساس می‌کنند، در برابر انتظارات یادگیری نامعقولی قرار دارند و اصرار بر یادگیری، برای آنها قابل درک نیست. این تفسیر از موقعیت زندگی، عواطفی را در کودکان شکل می‌دهد که آنها را در برابر یادگیری مقاوم می‌سازد.

بنابراین، فعال‌سازی احساسات و هیجانات کودکان از طریق فضاهای داستانی، روشی است که مغز کودکان را برای تجربه یادگیری آماده می‌سازد و در این حالت یادگیری به امری لذت بخش تبدیل می شود. از سوی دیگر، مسائلی از زندگی واقعی که کودکان در دنیای پیرامونشان تجربه می‌کنند، مسائل موضوعات درسی مانند ریاضی، علوم یا خواندن نیستند، بلکه مسانل واقعی درهم تنیده و ماهیتا بین رشته‌ای هستند. از این رو، طراحی برنامه‌های آموزشی که در آن تجربه‌های یادگیری به تلفیق موضوعات درسی می‌پردازد، برای کودکان مسئله‌های درسی معنا می‌شود و آنها درک بهتری از این مسائل پیدا می‌کنند.

همچنین، لازم به یادآوری است که مغز ما به طور زیستی آماده یادگیری تمامی موضوعات نیست. برای مثال، در مغز ما برای خواندن، ناحیه از پیش تعیین شده وجود ندارد و مغز این مهارت را به ناحیه‌ای در پسِ سر که مسئول بازشناسی چهره است، واگذار می‌‌کند. بنابراین، یادگیری مهارتهای شبیه خواندن نیازمند تمرین، ایجاد چارچوب و داربست بیرونی است. در حالی که ما برای یادگیری سخن گفتن چنین دشواری نداریم و به طور طبیعی از طریق قرار گرفتن در هر محیط زبانی می توانیم آن زبان را در سطح سخن گفتن و شنیدن یاد بگیریم.

دانشمندان علوم یادگیری درباره این که این مهارتها را چگونه به کودکان بیاموزیم، پژوهشهای زیادی انجام دادند و نتایج تحقیقات آنها به عنوان روشهای موفق و اثربخش آموزش خواندن منتشر شده است. بر اساس این مطالعات، مهارت خواندن از گوش دادن آغاز می شود. از این در فعالیتهای داستان- ریاضی کودکان ابتدا فایل صوتی داستان را گوش می‌دهند، سپس از طریق فعالیت فردی، تکلیف خواندن را انجام می‌دهند و برای تثبت مهارت و ایجاد روان- خوانی در بخش سوم تصاویر متن کتاب و روایت داستان را هم زمان تجربه می‌کنند. این کار، ضمن ایجاد مهارت درست خوانی، سرعت خواندن و سیالی زبانی را در کودکان رشد می‌دهد.

طراحی یک محیط یادگیری شبیه به زندگی واقعی، مهمترین راهبرد آموزشی است که تحقیقات علوم یادگیری از آن حمایت می‌کند. از این رو، در فعالیتهای داستان-ریاضی، کودکان در قالب یک فضای داستانی و در متن زندگی اجتماعی در گونه‌های مختلف، ضمن لذت بردن از داستان با یک مسئله ریاضی مواجه می‌شوند. درک مسائل ریاضی به شدت وابسته به توانایی کودکان در مهارت خواندن و درک مطلب است. از این رو، تکالیف یادگیری هر یک از درسها، فرصتی برای بازاندیشی درباره قضایا و روابط ریاضی فراهم می‌کند و کودکان به صورت تدریجی از فضای داستانی به فضای تفکر ریاضی‌وار سوق داده می‌شوند. با این کار، درگیری هیجانی که لازمه‌ی موفقیت در تکالیف یادگیری و حل مسائل دشوار است، برایشان اتفاق می‌افتد.